Het doet je wat, een maand aan de evenaar

Al meer dan een maand voorbij… el tiempo vuela, zoals ze hier zeggen.

Een maand vol inspirerende ontmoetingen, zoals dat ene gesprek met het indigenameisje (zo wordt de oorspronkelijke bevolking hier genoemd) Cristina van mijn klas. Ze is 23 (vele van de studentes hier zijn al enkele jaren ouder), moest op haar 15de verplicht trouwen van haar ouders, heeft een dochtertje van 8 en een zoontje van 5 en is intussen al gescheiden. Volgens haar zijn 1 van de 10 huwelijken hier verplichte huwelijken. Vele meisjes raken op hun vijftiende zwanger van hun liefje van het colegio. Een zoektocht naar aandacht die ze thuis missen, een andere mentaliteit over seksualiteit,… wie zal het zeggen? Aangezien abortus hier illegaal is moeten ze trouwen met de vader van hun kind. Todos somos accidentes, vulde een andere klasgenote aan. En toch (misschien klinkt het cliché, maar daarom is het niet minder waar) zie je een ongelooflijke kracht bij Cristina. Elke dag met de glimlach naar de klas, enthousiast om mee te werken, een ongelooflijk harde werker! Het moet niet altijd makkelijk zijn, elke dag, want zoals ze zelf zegt, het zijn eerst de kinderen, dan de kinderen en dan zijzelf. En als er geen tijd of geld meer over is dan is er niets over voor haar. Gelukkig zijn er haar ouders, die haar blijven steunen, die op de kinderen passen,…

Een maand waarin we beetje bij beetje stukjes van Ecuador leerden kennen, de pracht van een natuur, de bevolking, die uit tientallen, zo niet meer etnische groepen bestaat, een land dat op dit moment bijna meer dan ooit verandert, evolueert, durft nadenken over waar het naartoe wil… Fascinerend om te zien hoe ze de studenten op de ISPED willen klaarstomen tot de leerkrachten van de toekomst, tot lideres, zoals ze ze zelf noemen. Mensen die in kleine gemeenschappen het heft in handen nemen en samen met de lokale bevolking oplossingen zoeken voor hun problemen, projecten opzetten,… Hoewel wij het in België in de lerarenopleidingen helemaal anders aanpakken, andere prioriteiten stellen, andere inhouden geven,… spreekt uit alle lessen in de ISPED een enorme goesting om de vlam van het leerkracht zijn door te geven!

Een maand waarin we allerlei feesten, van de baile des inocentes over carnaval, tot trouw- en geboortefeesten hebben mogen meemaken. Waarin we niet alleen mochten proeven, maar ook beleven hoe de mensen hier feest vieren. Maar ook een maand waarin we hebben gegeten wat we nooit dachten gegeten, geproefd hebben van verschillende smaken (de ene al beter dan de andere), geuren,…

Maar ook een maand waarin we de wonderen van de Ecuadoraanse admininistratie, die zo doodgraag met zijn tijd wil mee zijn en het internet wil gebruiken, mochten leren kennen.

Een ding staat zeker. Dit land prikkelt onze zintuigen, geeft ons zin om elke dag opnieuw te ontdekken, met volle enthousiasme aan de slag te gaan met onze materialen, te praten met mensen, uit te wisselen,…

Annegreet