De laatste dagen, uren, minuten zijn aangebroken... en de eerste traantjes zijn al gevloeid! Maar we beleefden nog een zeer toffe week!
Zaterdag stonden we (Annegreet en de familie) heel vroeg op om te gaan wandelen in de Páramo in El Angel, een natuurreservaat op 3800 m hoogte. Na 1 uur asfaltweg en 1 uur bergweggetjes kwamen we aan op een kleine parking bij een refugio. Het was er heel erg koud maar supermooi, met hele bijzondere planten! We klommen wat (wat zeer lastig is op zo'n hoogte, amai!) en hadden een prachtig zicht op de bergen en een heel mooi meer! Echt heel erg bijzonder, een van de mooiste plekken die ik al gezien heb. We daalden af naar het meer toen een vreselijk onweer losbarstte. We schuilden even en aten een koekje, en hadden weer energie om verder te gaan. Terug bij de refugio aten we kip met aardappelen uit de thermos en onderweg naar huis passeerden we langs allerlei dorpjes met mooie parkjes. Zondag ging ik fritada eten met de hele familie en 's namiddags gingen we naar de Plaza de Ponchos in Otavalo, waar ik heel mooie geschenkjes kreeg.
Maandagvoormiddag gaven we opnieuw een workshop aan leerkrachten van de escuela Juan Montalvo in Gonzalez Suárez. Opnieuw kregen we erg enthousiaste reacties!
Dinsdag gaven we in de 2ndo nivel (36 kinderen) van dezelfde school een demonstratieve les met de krokodil. We hadden het concept wat aangepast en individuele kaarten gemaakt voor alle kinderen, en ditmaal ging het erg goed! De kinderen waren laaiend enthousiast over de krokodil (sommigen probeerden hem zelfs op te eten) en ze kwamen allerlei namen voorstellen. Het was echt heel fijn!
Woensdagvoormiddag gingen we afscheid nemen van onze vriendin Gladys, het salchipapasmevrouwtje. Ze gaf ons hele mooie zelfgebreide poppetjes. We werkten tussendoor nog vanalles af en gingen afscheid nemen op de escuela de aplicación. We haalden de ingevulde vriendenboekjes (voor uitwisseling met België) op en namen nog heel wat foto's. De leerkrachten wensten ons alle goeds en we spraken af om in het kader van ons project hen een kit te schenken, omdat zij superenthousiast zijn om ermee te gaan werken.
's Middags wachtte ons nog een superleuke en lieve verrassing na de almuerzo. Alle leerkrachten kwamen naar de comedor en ze kwamen binnen met twee prachtig versierde slagroomtaarten met onze namen op! We kregen ook allemaal een bordje met chips en snoepjes, en ze deden ons een mooie fotocollage en een indigenabloes cadeau. Ongelooflijk lief was het, en we moesten al helemaal huilen toen ze begonnen te zingen.
Het was in een woord prachtig en een ongelooflijk leuke verrassing!
Toen brak de laatste avond met onze families aan. Gudrun kreeg een prachtige taart voor haar verjaardag en afscheid tegelijk en allerlei leuke cadeautjes. De hele familie was er om afscheid te nemen!
Ik ging met de hele familie lekkere pizza eten en ze probeerden me nog zat te voeren met geflambeerde bananen.
Het afscheid was voor ons allebei erg triestig, maar normaal gezien komen onze families ons zondag nog uitwuiven op het vliegveld.
Deze ochtend deden we onze ronde in de hele ISPED om afscheid te nemen. We kregen nog een mooi boekje van de klas van Gudrun, maakten nog een mooie foto van Cristina en moesten allebei tranen met tuiten huilen toen ze ons zei vooral te blijven zoals we waren, en we afspraken om elk aan onze kant van de wereld deze aardbol tot een betere plek te maken voor iedereen.
We knuffelden onze zussen nog eens heel hard en stapten de auto in. Daaaaag San Pablo!
Het was een ongelooflijke ervaring en we nemen alle vriendschap, warmte, gastvrijheid, alle mooie herinneringen mee in een schuifje in ons hoofd.
Toegekomen in Quito zetten we alle bagage af bij de VVOB en vertrokken we naar het ministerie van onderwijs om een presentatie te geven over de didactische materialen. We bespraken onze observaties van het (wiskunde)onderwijs in Ecuador, bespraken enkele problemen en legden uit hoe we met onze materialenkit aan die problemen iets willen doen. Ze reageerden zeer geïnteresseerd en enthousiast, stelden veel vragen,... en leken zich erg bewust van de problematiek. Zo werken ze hier in het eerste leerjaar al tot 100, terwijl de kinderen maar weinig bewust zijn van wat ze aan het doen zijn en maar weinig getalbegrip hebben. Ook activiteit van de kinderen waarborgen blijkt zeer moeilijk in klassen van 36 of 40 kinderen. Daarom hebben we met veel individuele kaarten, ideeën voor verschillende werkvormen gewerkt in onze manual.
We hadden het al even over ons project. Onze fototentoonstelling over mensen in San Pablo willen we graag organiseren ten voordele van een project waarbij we de kits met didactisch materiaal verspreiden over verschillende schooltjes van de regio. Via evaluaties krijgen we dan ook een beeld van hoe het lukt om met de materialen te werken in de klaspraktijk. De bedoeling is dat de kits zowel naar schooltjes in de stad als naar schooltjes op het verafgelegen platteland gaan, waar er vaak maar een of twee leerkrachten zijn voor de hele school. Ook het geld dat we ophaalden bij het dessertenbuffet en de international party zal naar dit project gaan.
wij gaan er van door! tot gauw! waarschijnlijk komt ons volgende blogbericht uit België!
groetjes
Annegreet en Gudrun
Geen opmerkingen:
Een reactie posten